پارک های ملی دومینیکا؛ جایی که زمین و آسمان به هم می‌پیوندند!

جزایر دریای کارائیب را شاید بتوان یکی از جذابترین و اسرارآمیزترین مناطق زمین دانست. طبیعت زیبای این جزایر، هرساله گردشگران زیادی را به خود جذب می‌کند. کوه‌های آتشفشانی، جنگل‌های انبوه، جانوران کمیاب و آبشارهایی که هوش از سر انسان می‌برد، فقط بخشی جاذبه‌های طبیعی این منطقه هستند. یکی از کشورهای حوزه کارائیب که هرساله میزبان تعداد زیادی گردشگر است و اقتصاد آن تا حد زیادی به طبیعت بی‌نظیرش گره خورده، کشور دومینیکا است.پارک ‌های ملی دومینیکا از جذاب‌ترین نقاط این کشور هستند که هنگام بازدید از این جزیره باید به آن‌ها سر بزنید. این پارک‌ها به سبب زیبایی و تنوع زیستی بالا حسابی محبوب‌اند و با مسیرهای پیاده‌روی و چشمه‌های دل‌انگیزشان هوش از سرتان می‌پرانند. در این گزارش ضمن معرفی کوتاه جزیره اسرارآمیز دومینیکا، به بررسی پارک های ملی دومینیکا می‌پردازیم:

اگر قصد دریافت پاسپورت دومینیکا را هم دارید، با کارشناسان ما در سه کلیک تماس بگیرید و مابقی کارها را به تیم متخصص ما بسپارید.

 دومینیکا

کشور دومینیکا یا دومینیکا پارادایس، جزیره‌ای است گرمسیر در شرق دریای کارائیب با طول 47 کیلومتر و حداکثر عرض 26 کیلومتر که به دلیل طبیعت بکر و هیجان‌انگیزش به «جزیره‌ی طبیعت» معروف شده. دومینیکا از سال 1978 به اتحادیه کشورهای مشترک‌المنافع (Commonwealth) پیوست و به همین جهت رابطه‌ی نزدیکی با انگلیس دارد. زبان رسمی این کشور انگلیسی است اما بسیاری از مردم به زبان‌های پاتوی فرانسوی و کریول دومینیکن (که شاخه‌ای از فرانسوی است) با یکدیگر صحبت می‌کنند. روسو، پایتخت دومینیکا و یکی از مهم‌ترین بنادر این کشور به‌حساب می‌آید. این کشور به‌صورت دموکراتیک و مردم‌سالار اداره می‌شود.

پارک ملی مورن ترویس پیتون (Morne Trois Pitons National Park)

 این پارک با مساحت تقریبی 7000 هکتار یکی از معروف‌ترین پارک های ملی دومینیکا است که با پایتخت این کشور 11 کیلومتر فاصله دارد. بخش‌های متنوع و بکر زیادی در پارک ملی مورن ترویس پیتون به چشم می‌خورد. مثل آبشار ویکتوریا، آبشار ترافالگار، دریاچه‌ی آب شیرین، دریاچه‌ی جوشان، دریاچه‌ی بوئری، دره‌ی غرق‌شده در بخار، استخر زمرد و جنگل‌های انبوهی که میزبان گونه‌های متنوع جانوری هستند.

بد نیست بدانید که زیستگاه بیش از 1500 گونه‌ی جانوری و تقریباً 17 هزار هکتار از جنگل‌های دومینیکا در محدوده‌ی این پارک واقع شده‌است. به دلیل همین تنوع گونه‌های جانوری و طبیعت غنی، در سال 1997 پارک ملی مورن ترویس پیتون به‌عنوان میراث جهانی یونسکو ثبت شد. بحشی از جاذبه‌های این پارک را به اختصار معرفی می‌کنیم.

دریاچه‌ی بویل

دریاچه‌ی بویل که در پارک مورن ترویس پیتون واقع شده، یکی از جذاب‌ترین پدیده‌های طبیعی است که می‌توانید از آن دیدن کنید. این دریاچه با وسعت 63 متر، در انتهای یک جنگل سرسبز قرار گرفته و از آب جوشان سبز رنگی پر شده که حرارتش در کناره‌های دریاچه 82 تا 92 درجه‌ی سانتی گراد است، اما هرچقدر پیش می‌رویم دمای آب بیشتر و بیشتر می‌شود تا جایی‌که در مرکز دریاچه به نقطه‌ی جوش آب می‌رسیم. دریاچه‌ی بویل به اعتقاد زمین‌شناسان، دومین دریاچه‌ی جوشان در جهان است.

آبشار ترافالگار

در محدوده‌ی پارک ملی مورن ترویس پیتون، دو آبشار به فاصله‌ی 15 دقیقه از هم قرارگرفته‌اند که با آبشارهای دوقلو یا آبشار پدر و مادر معروف شده‌اند. اولین آبشار با عنوان پدر، ارتفاع تقریبی 125 فوت دارد و آبشار دوم با عنوان مادر کمی کوتاه‌تر است و تقریباً 75 فوت ارتفاع دارد. این آبشارها از رودخانه‌ی سفید سرچشمه می‌گیرند و درنهایت به یک چشمه‌ی آب‌معدنی ختم می‌شوند.

جالب است بدانید آبشار ترافالگار علاوه بر اهمیت گردشگری، برای مردم بومی دومینیکا ارزش معنوی هم دارد؛ آن‌ها معتقد هستند که این آبشار مکانی مقدس و روحانی است.

بخوانید: فستیوال‌ های دومینیکا در سال 2024 را از دست ندهید!

پارک ملی مورن دیابلوتین (Morne Diablotins National Park)

یکی از جذاب‌ترین و پرطرفدارترین پارک های ملی دومینیکا ، پارک ملی مورن دیابلوتین است و در رشته‌کوه‌های شمالی و شمال غرب دومینیکا قرار دارد. علت نام‌گذاری این پارک، وجود مرتفع‌ترین کوه جزیره به نام مورن دیابلوتین در محدوده‌ی پارک است.

هرچند این کوه از فعالیت‌های آتش‌فشانی ایجاد شده، اما بیش از 30000 سال است که خاموش مانده. کوه مورن دیابلوتین مقصد مناسبی برای علاقه‌مندان به کوهنوردی است و صعود به قله‌ی آن می‌تواند خاطره‌ای فراموش‌نشدنی از یک منظره‌ی بکر را برای همیشه در ذهنتان حک کند.

پارک ملی مورن دیابلوتین در سال 2000 با 8242 هکتار مساحت، به‌منظور حفاظت از طوطی سیسرو تأسیس شد. این طوطی نماد ملی دومینیکا است و در پرچم این کشور نیز تصویرش به چشم می‌خورد. گردشگران با سفر به این پارک دیدنی، انتخاب‌های زیادی برای گشت‌وگذار دارند. مثل رودخانه‌ی تولامان که از کوه مورن دیابلوتین سرچشمه گرفته و در سرتاسر جزیره به راهش ادامه داده است. این رود زیبا نهایتاً در آن سمت جزیره به دریا می‌رسد.

پارک ملی مورن دیابلوتین پوشش گیاهی غنی و بی‌نظیری هم دارد؛ جنگل‌های بارانی، جنگل‌های کوهستانی، سرخس و نخل کوهی فقط بخشی از این پوشش گیاهی غنی است.

باید اشاره کنیم که هرساله تعداد زیادی از علاقه‌مندان به دنیای پرنده‌ها برای تماشای پرندگان کمیابی چون طوطی سیسرو و طوطی گردن قرمز جانکو به دومینیکا سفر می‌کنند.

پارک ملی کابریتس (Cabrits National Park)

یکی از پارک های ملی دومینیکا ، شبه‌جزیره‌ی کابریتس است که از فعالیت‌های آتش‌فشانی ایجاد شده و این شبه‌جزیره را به دومینیکا متصل می‌کند. پارک ملی کابریتس میان دو قله‌ی آتش‌فشانی خاموش قرارگرفته که سال‌هاست فعالیتی نداشته و چشم‌انداز بی‌نظیری به سواحل مرجانی دارند. پارک ملی کابریتس با مساحت تقریبی 1313 هکتار در سال 1986 تأسیس شد. این سواحل که بسیار برای غواصی مناسب هستند، سالانه تعداد زیادی گردشگر را برای کشف دنیای زیر آب به خود جذب می‌کنند.

صخره‌های مرجانی، تالاب‌ها و جنگل‌های استوایی از جذاب‌ترین بخش‌های این پارک هستند. علاوه بر این‌ها باید به پادگان فورت شرلی (fort shirly) اشاره کنیم که در سال 1765 توسط دولت بریتانیا برای حفاظت بیشتر از دومینیکا ساخته شده و طی سال‌های 1778 تا 1784 به کمک فرانسوی‌ها تقویت شده است. این قلعه امروزه از تورها و فستیوال‌های زیادی میزبانی می‌کند و از آثار دیدنی دومینیکا به‌حساب می‌آید.

پارک های ملی دومینیکا ؛ پارک ملی دل استه (del Este National Park)  

یکی دیگر از پارک‌های ملی دومینیکا که به پارک شرقی معروف است، پارک ملی دل استه نام دارد. این پارک زیبا در جنوب شرقی دومینیکا واقع شده و از اصلی‌ترین جاذبه‌های طبیعی این کشور به‌حساب می‌آید.

 پارک ملی دل استه بزرگ‌ترین پارک آبی دریای کارائیب است. شما می‌توانید در مجاورت ساحل‌های مرجانی بی‌نظیر آن، دلفین‌های پوزه بطری و گاو دریایی بسیار کمیاب کارائیب را از نزدیک ببینید. همچنین اگر به غواصی علاقه دارید از کشف دنیای زیر آب در این جزیره شگفت‌زده خواهید شد.

این پارک نسبتاً بزرگ، شامل یک شبه‌جزیره و جزیره کنار سائونا است. فضای حاکم در این منطقه برای کسانی که به دنبال مقصدی برای دور شدن از هیاهوی زندگی شهری و آرامش محض هستند، بسیار مناسب است. هرچند این پارک بیشتر به خاطر غواصی و سواحل مرجانی‌اش شهرت یافته، اما برای کسانی که از آب گریزان هستند هم می‌تواند مقصد مناسبی باشد. چراکه در دنیای خشکی هم می‌توانید گونه‌های متنوع جانوری و گیاهان استوایی بسیاری را ببینید و از گشت‌وگذار در دل طبیعتش لذت ببرید.

کلام آخر

پارک ملی به بخش وسیعی از طبیعت اطلاق می‌شود که برای رصد همیشگی وضعیت محیط‌زیست و پرورش انواع گونه‌های گیاهی و جانوری، تحت حفاظت دولت قرار دارد.

دومینیکا با اقتصاد کوچکی که دارد، به لطف طبیعت شگفت‌انگیز و رشد گردشگری سرپا مانده و مناطق بکر و پارک های ملی دومینیکا از منابع اصلی کسب درآمد این کشور محسوب می‌شود.